AKP “Batı ittifakı”na sırtını döndü mü, dönmedi mi!
Hatırladınız değil mi bu gündemi.
Hükümet olduğunda Avrupacıydı, ABD’nin de iteklemesiyle… Sonra Amerikancılık ağır bastı, Almanya geri plana düştü… Birkaç yıl geçti, bu kez ABD’ye karşı örtülü bir savaş verdiği ileri sürüldü…
Ardından bir bakıldı ki, ABD’nin bölgesel operasyonlarında merkezi bir rol üstlenmiş, hatta o rolü söke söke koparmış…
Üstlenmiş de yüzüne, gözüne bulaştırmış!
Fırçayı yemiş, “geri bas” emrine istemeyerek, homurdanarak uymak zorunda kalmış.
İpinin çekilebileceğini hissedip dik durmaya, “ben hâlâ güçlüyüm” demeye, “başka seçenekleri olduğu”nu ima etmeye çalışmış. “Çin’den füze alabiliriz” cinliğiyle Washington’dakilerin “o kadar da üzerlerine gitmeyelim, koparlar sonra” düşüncesiyle yumuşamasını beklemiş.
Öte yandan, dünyanın muktedirlerine şirin gözükmeye de özen göstermiş. Bir süredir unuttuğu, hatta umursamadığını dillendirdiği Avrupa’yı hatırlamış. El Kaideci yol arkadaşlarını görünüşte satıvermiş, “terörist bunlar”ı keşfetmiş. Tükürdüklerini, bir bir yalayıp yutmuş.
Çünkü ABD’nin desteği olmaksınız bir gün dahi ayakta kalamayacağını biliyormuş. Ama bildiği şeyler arasında, ABD karşısında dik durmazsa Beyaz Saray’ın ona asla katlanmayacağı gerçeği de varmış.
Çünkü seçimler yaklaşırken, dış politikadaki rezaleti unutturamadığı takdirde fena madara olacağını anlamış. Bunu kuyruğu dik tutarak gerçekleştirmenin yollarını yıllar öncesinde zaten bulmuşmuş, şimdi yine deneyecekmiş.
Çünkü yaşam tarzına dönük müdahalelerle kaybettiği liberallerin bir bölümünü “Avrupa misyonu”yla yeniden bağlayabileceğini hesaplıyormuş. ABD’nin de “azıcık daha az Amerikancı gözüken bir müttefiki tercih etmesi”ne güveniyormuş.
İnsanların kafasını karıştırma yeteneği ise onun en büyük silahıymış.
İslamcı tabanına “İsrail bize meydan okuyor”u; “yetmez ama evet”çi kadim yandaşlara “Avrupa vizyonu”nu; milliyetçilere “herkese kafa tutma cesareti”ni; huzur arayan orta sınıflara “gerektiğinde boyun eğme basireti”ni; iflah olmaz NATO’culara “militan işbirlikçiliği”ni satabileceğine inanıyormuş.
Lakin hesap etmediği bazı şeyler varmış.
ABD’de “sandığımızdan beceriksiz çıktı” diyenler hızla çoğalıyormuş.
Avrupa’da eski dosyalar raflardan indirilmekteymiş.
İsrail’de “tamam iyi eğlendik, işe de yaradı ama artık şu küstahın işini bitirelim”ciler fena bastırıyormuş.
İran’da “bunlara yeniden el uzatmak faydalı mı zararlı mı olur” tartışması sürüyormuş.
Türkiye’de ise içeride yapılanların yanı sıra, dış politikadaki kanlı-kirli pratiğin hesabını sorma kararlılığından hiç vazgeçmeyenler varmış.
Anlayacağınız, bir varmış, bir yokmuş…
